Protokół nie ustanawia specjalnych wymogów co do sposobu pakowania i transportu LMO, uznając, że powinny one być zgodne ze standardami przyjmowanymi w państwach eksportera i importera. Wymienia natomiast rodzaje informacji, jakie powinny figurować na etykietach i w dokumentach przewozowych: tożsamość i cechy LMO, warunki bezpiecznego przenoszenia, przechowywania, transportu i stosowania, nazwę i adres siedziby eksportera i importera. Ponadto, obowiązkowymi elementami dokumentacji jest deklaracja o zgodności obrotu transgranicznego z postanowieniami Protokołu oraz adres punktu kontaktowego. Protokół zobowiązuje państwa strony do utworzenia tzw. punktu kontaktowego (Foccił Point), który jako odpowiedzialny za wykonywanie funkcji administracyjnych, będzie centrum gromadzenia i wymiany informacji związanych z każdą operacją transgranicznego przemieszczania LMO. Tworzenie baz danych o LMO jest jednym z podstawowych zadań państw stron. Wymiana informacji wśród sygnatariuszy będzie realizowana zgodnie z zasadą określaną angielskim terminem Clearing House Mechanism, a zatem pełnej dostępności danych dotyczących produktu (LMO) i procesu jego otrzymania. Zrozumiale, że taki system wzajemnego informowania budzi szczególne zainteresowanie tych, którzy nie mają wiedzy o stosowanych technologiach, a jednocześnie duży sceptycyzm firm dysponujących tą wiedzą.

Krajowe strategie biobezpieczeństwa służyć mają – zgodnie z intencją au-torów Protokołu – zagwarantowaniu ochrony zdrowia ludzi i różnorodności bio-logicznej przed potencjalnymi zagrożeniami związanymi z transgranicznymi przemieszczeniami LMO.